Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Κάποιες σκέψεις με τύλιξαν αμέσως μόλις έμαθα για το φοβερό συμβάν του θανάτου του 17χρονου Γιώργου Παρασύρη και αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας.
Ωστόσο, παρότι η ευκολία μου στο γράψιμο είναι μεγάλη τουλάχιστον σε ότι αφορά τα περισσότερα θέματα, όταν πρόκειται να γράψω έστω και μια λέξη για το γεγονός που συγκλονίζει σήμερα το Μαλεβίζι, τα χέρια μου λες και παθαίνουν αγκύλωση.
Και μήπως έχω άδικο;
Υπάρχουν σύνεργα ζωγραφικής για να αποτυπώσουν το μαύρο χρώμα του πόνου μιας μάνας που χάνει το 17χρονο παιδί της;
Υπάρχουν λόγια να την παρηγορήσεις;
Οχι, δεν υπάρχουν απαντώ και είμαι απολύτως βέβαιη γι' αυτό.
Αναφέρει φυσικά κάπου η εκκλησιαστική μας παράδοση πως όταν η Παναγία θρηνούσε τον Μονογενή της κάτω από το σταυρό δεν άντεξε τον πόνο και Του ζήτησε να την πάρει μαζί Του, κι Εκείνος της απάντησε:
"Θα αντέξεις μάνα, πρέπει να αντέξεις για να αντέχουν με το παράδειγμα σου στο εξής όλες οι μάνες του κόσμου όταν χάνουν τα παιδιά τους".
Λόγια θα μου πεις, προσωπικά δεν θα τολμούσα ποτέ να πω σε μια μάνα που χάνει το παιδί της "αντεξε καημένη γιατί άντεξε κι η Παναγία"…
Οχι, όχι, ή η πίστη μου δεν φτάνει ίσαμε εκεί ή δύναμη της πειθούς μας… κανείς και τίποτα δεν είναι ικανό να ξεστομισει κάτι τέτοιο σε μια μάνα μπρος στη φρίκη του θανάτου του παιδιού της…
Αλλά και τι να της πεις; Βάλε μια θηλιά στο λαιμό σου και ακολούθησε το;
Όχι ασφαλώς… ε τότε; Τι να κάνεις, να μην μιλήσεις ίσως καθόλου μήπως είναι το καλύτερο;
Μα αυτό πάλι μπορεί να φανεί σαν έλλειψη συμμετοχής στο πένθος;
Δεν ξέρω… δεν ξέρω, μπερδεύτηκα και επιλέγω να μην συνεχίσω…