Γράφει η Ρίκκη Ματαλλιωτάκη
Ποιοι, και τι είδους, είναι οι δαίμονες λοιπόν που μπορεί να κατακλύζουν τη ζωή ενός μόλις 16 ετών κοριτσιού;
"Εκμεταλλεύονται τον ευάλωτο ψυχικό τους κόσμο, τις πιθανές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στο σπίτι τους, την ανάγκη να καλύψουν τα κενά τους και τους οδηγούσαν σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, στο δρόμο των ναρκωτικών. Ειδικά στην περίπτωση της 16χρονης, την είχαν μεταμορφώσει σε πραγματικό ζόμπι. Σε πειραματόζωο πάνω στο οποίο δοκίμαζαν διάφορα κοκτέιλ ναρκωτικών ουσιών, τα οποία έπειτα πουλούσαν σε άλλα νέα παιδιά με κίνητρο το οικονομικό όφελος"
Αυτά εν ολίγοις είναι τα όσα γράφουν για την υπόθεση της 16χρονης που αναζητούσε τα ύψη στα ναρκωτικά και βρέθηκε στα τάρταρα του θανάτου πριν της ώρας της.
Παιδί καταξιωμένων γονιών, σύμφωνα πάλι με πληροφορίες, φαινομενικά δεν του έλειπε τίποτα… αυτό το φαινομενικά όμως πολύ με ανησυχεί εμένα που πιστεύω πολύ στην ρήση "κάλλιο να προλαβαίνεις παρά να θεραπεύεις"
Και όπως μαθαίνουμε, πάλι από πληροφορίες αθηναίικών μέσων ενημέρωσης "όσοι τη γνώριζαν καλά, λένε πως το παιδί πάλευε να ξεφύγει από τους δαίμονές του μην μπορώντας να διαχειριστεί σημαντικά υπαρξιακά του ζητήματα"
Ποιοι, και τι είδους, είναι οι δαίμονες λοιπόν που μπορεί να κατακλύζουν τη ζωή ενός μόλις 16 ετών κοριτσιού;
Και ποιος τους δημιουργεί στην ψυχή του παιδιού;
Επομένως το θέμα δεν αφορά μόνο τους ναρκέμπορους… αυτοί, σαν τους κλέφτες, βρίσκουν ανοιχτή πόρτα και μπαίνουν.
Το θεμα αφορά τους πάντες και ερωτήματα είναι πολλά. πολλά και καυστικά, και το μαχαίρι πρέπει να φτάσει ως το κόκκαλο για να βρεθούν οι απαντήσεις… η δουλειά, η καριέρα, η άγνοια, ίσως είναι μια από τις ζητούμενες .
Οπότε πριν αναζητήσουμε ευθύνες από τους εξωτερικούς εχθρούς μάλλον πρέπει να ψαχτούμε στο ευρύτερο και οικείο περιβάλλον αφού:
Τις περισσότερες φορές τα κάστρα τελικώς πέφτουν από μέσα