Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Όταν ένας 18αρης πετά φωτοβολίδες έχοντας γνωρίζοντας καλά πως η κίνηση του θα κάψει ζωντανό έναν άνθρωπο, άρα αυτός είναι ο σκοπός του, και όταν ένας άλλος 18αρης επιτίθεται και μαχαιρώνει με ψαλίδι τον κατά 2 χρόνια μικρότερο αδερφό του για μια μπλούζα, αυτό σημαίνει ότι δεν βαδίζουμε σωστά.
Κατά πού πάμε ας αναρωτηθεί ο καθένας μόνος του.
Κι ας αναρωτηθεί γιατί το θέμα δεν είναι ξένο, δεν είναι εκείνου στου οποίου το σπίτι συνέβη το κακό, είναι δικό μας, κατάδικο μας, είναι της κοινωνίας… του καθενός από εμάς δηλαδή που αποτελούμε το σύνολο μιας κοινωνίας που είναι μια αλυσίδα με γερά ενωμένους μεταξύ της κρίκους, και που όταν ένας κρίκος της διαλυθεί συμπαρασύρει και όλους τους υπόλοιπους μαζί της.
Μόνο που πλέον, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα η αλυσίδα αυτή έχει ήδη κατακερματιστεί, και όλοι εμείς βρισκόμαστε σε ένα βαθύ και δυσάρεστο σταυροδρόμι.
Που πάμε αλήθεια;
Η σκοτεινή στιγμή της φρικτής αδελφοκτονίας η στιγμή που το νεανικό χέρι σηκώνεται για να σκορπίσει το θάνατο αντί την ειρήνη, αποτελεί έναν αφύσικο και αποτρόπαιο δείκτη της ανθρώπινης μεταστροφής, γιατί πλέον τέτοια γεγονότα δεν αποτελούν την εξαίρεση αλλά τον κανόνα της καθημερινότητας μας.
Αναδεικνύουν τον παροξυσμό της ανθρώπινης κατάστασης, αφήνοντας πίσω τους έναν ορίζοντα σκοτεινό και επώδυνο, ένα δύσβατο γκρεμό που είναι ανα πάσα στιγμή έτοιμος να μας καταπιεί όλους.
Ας κοιτάξει λοιπόν ο καθένας βαθιά μέσα του κι ας αναρωτηθεί τι πρέπει να κάνουμε:
Ως σύνολο, ως κοινωνία, για τις ανεπαρκείς δομές μας, τις ελλείψεις μας στην εκπαίδευση και την ανθρωπιστική καθοδήγηση, αλλά και ως άτομα για την έλλειψη συναισθηματικής υποστήριξης προς όσους την έχουν ανάγκη.
Γιατί όταν ένας αδελφός σκοτώνει τον αδελφό, η απάντηση δεν είναι μόνο η αναζήτηση της δικαιοσύνης, αλλά και η αναζήτηση των αιτιών πίσω από αυτήν την ανθρώπινη τραγωδία, προκειμένου να μάθουμε και να μεγαλώσουμε ως κοινωνία, φέροντας φως σε αυτό το σκοτεινό μονοπάτι που κανείς δεν θα έπρεπε να ακολουθεί.