Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος…
Ή για να τοποθετηθώ καλύτερα δεν είμαι μέχρι στιγμής, γιατί δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση του πατέρα που ο κουνιάδος του βίαζε το παιδί του επί εννιά χρόνια.
Το πιθανότερο ότι θα έκανα ακριβώς το ίδιο που έκανε κι εκείνος… και γιατί να μην το έκανα δηλαδή;
Θα περίμενα να βρω δικαιοσύνη από τους νόμους; Θα περίμενα να τιμωρηθεί ο δολοφόνος μια παιδικής ψυχής από τους νόμους; Μα ποιους νόμους;
Αν οι νόμοι ήταν νόμοι, μάλιστα… αν η τιμωρία ήταν τιμωρία και όχι κοροϊδία, μάλιστα, τότε ναι, δεν θα υπήρχε λόγος να γίνω εγώ εγκληματίας.
Κάντε λοιπόν την τιμωρία, τιμωρία και τα ισόβια, ισόβια αν δεν θέλετε να συνεχίσει ο κόσμος να αυτοδικεί.
Γιατί θαρρώ δεν είμαι η μοναδική που νιώθει έτσι… θαρρώ πως δεν υπάρχει άνθρωπος και δη πατέρας που να μην μπήκε στη θέση αυτού του ανθρώπου… και δη να μην ανακουφίστηκε από την προσωρινή, έστω, επιστροφή του στο σπίτι, δίπλα στα παιδιά του… ανοίξτε αν θέλετε τα αυτιά σας κι ακούστε τι λέει ο κόσμος.
Τι πραγματικά λέει όμως και ποιος το λέει, όχι ο κόσμος στον οποίο δίνουν βήμα στα κανάλια και του υπαγορεύουν από το κοντρόλ τι θα πει και τι θα απαντήσει.
Και μετά ελάτε στη θέση του πατέρα που σήκωσε το όπλο και αφαίρεσε τη ζωή του βιαστή της κόρης του και με ειλικρίνεια απαντήστε τι θα κάνατε εσείς.
Θα πεις αυτοδικία, μα γίνονται αυτά; Στη ζούγκλα ζούμε;
Εμ που ζούμε, είναι κοινωνία η σημερινή;
Κάντε λοιπόν τα ισόβια ισόβια και την τιμωρία, τιμωρία, γιατί διαφορετικά εσείς θα είστε εκείνοι που θα οπλίζετε το χέρι του κάθε γονιού και ο νοών, νοείτο.