Η απαρχή του Καρναβαλιού τοποθετείται εκεί γύρω στον 15ο Π.Χ αιώνα. Τότε ο νεαρός Θεός Διόνυσος εισήχθη στην Ελλάδα από τη Θράκη , η λατρεία του περιελάμβανε οργιαστιακές τελετές και άκρατο οίνο τα πρώτα χρόνια , καθώς αντιπροσώπευε την γονιμότητα της γης και ειδικότερα την ευκαρπία του αμπελιού .
Η σύλληψη της γέννησής του , μετά το θάνατο της νύμφης Σεμέλης , ξεπερνάει και την πιο οργιαστική φαντασία αφού κυοφορήθηκε στο μηρό του πατέρα του Δία και συνέχισε εκεί την ενδομήτριο ζωή , μέχρι που είδε το φως του Ολύμπου.
Ταραχώδης Θεός με επίσης ταραχώδη συντροφιά Σατύρους Σειληνούς και Μαινάδες ή αλλιώς Βάκχες, έβγαζε στην επιφάνεια τα κατώτερα ένστικτα , τα οποία ζητούσαν εξαγνισμό . Τα Βακχεία η μυστική νυχτερινή γιορτή του Βάκχου, δυναμίτιζε τα ήθη και τα έθιμα των αρχαίων, αλλά για αυτό γρήγορα η εμβέλεια τους απλώθηκε σε όλο τον Ελλαδικό χώρο και εν συνεχεία στη γειτονική Ιταλία, όπου και ήταν γνωστά ως «Βακχανάλια».
Προφανώς η έκλυση λόγω του οίνου και η αποσάθρωση των ηθών κατά τη διάρκεια της γιορτής έκανε τη ρωμαική σύγκλητο να τα απαγορεύσει το 185 π.χ. , καθώς θεωρήθηκαν η πλέον επικίνδυνη γιορτή για την ασφάλεια της πολιτείας Στην Αττική όμως τα κατ αγρούς Διονύσια και τα εν άστει ή μεγάλα Διονύσια καλά κρατούσαν.
Κάπου εκεί γεννήθηκε η κωμωδία, όταν κατά τα τα τέλη Δεκεμβρίου, το μήνα Ποσιδεώνα, όλοι οι δήμοι της αττικής με τους κώμους τους, δηλαδή τις πομπές τους , έπαιρναν μέρος στο διαγωνισμό των «κώμων». Η δεύτερη γιορτή, τα «Μεγάλα Διονύσια», τελούνταν το μήνα Ελαφηβολιώνα, δλδ τέλη Μάρτη.
Η γιορτή δε είχε διάφορα στάδια , όπως τα προεόρτια με τον Προάγωνα , τα Ασκληπιεία και την πορεία και επιστροφή από την Ακαδημία. Κατά την πρώτη μέρα του πανηγυριού , μετά την πομπή, ακολουθούσαν οι διθυραμβικοί χοροί στο θέατρο και τελείωνε η μέρα με τον «κώμο». Τις επόμενες τέσσερεις μέρες διεξάγονταν οι δραματικοί αγώνες και αυτό ήταν και το μεγαλύτερο όφελος της γιορτής του Διονύσου, καθώς οι αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες έδωσαν κύρος και απέδειξαν ότι οι Αθηναίοι , μπορούσαν να διαπαιδαγωγήσουν μέσα από την θεατρική τέχνη το κοινό τους .
Δυνατές αξίες και η μήνις (θυμός) των Θεών σε ατοπήματα που έπρεπε να διορθωθούν , όπως οι αιμομιξίες και η έκλυση των ηθών δεν άφηναν περιθώριο για τέτοιες συμπεριφορές. Στα Μεγάλα Διονύσια έρχονταν στην Αθήνα και σύμμαχοι από την υπόλοιπη Ελλάδα. Ότι ξεκίνησε σαν εκτόνωση μέσα από οργιαστικές τελετές γέννησε ,το αρχαίο δράμα, με όλες τις μορφές τέχνης που συμπεριλήφθησαν σε αυτό.
Συραγώ Χορταριά