Η Ομόνοια ήταν το κέντρο της κοσμικής ζωής των Αθηνών, μέχρι τον Ιούνιο του 1930, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος εγκαινιάζει τον υπόγειο σταθμό του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου Πειραιώς-Αθηνών, για τις ανάγκες του οποίου είχε σκαφτεί η Ομόνοια μέχρι τα θεμέλιά της.
Ο υπόγειος σταθμός του ΗΣΑΠ, ένα έργο πνοής για την Αθήνα χρειαζόταν οπωσδήποτε αεραγωγούς για τον εξαερισμό του, κι έτσι το 1931 εμφανίστηκαν στην πλατεία της Αθήνας κάτι λευκές και πελώριες τσιμεντένιες κολόνες περιμετρικά της Ομόνοιας. Οι Αθηναίοι τα έχασαν και δεν τους άρεσε αυτό το θέαμα.
Τα νέα για την οργή των Αθηναίων λόγω έλλειψης ομορφιάς στην πλατεία έφτασαν στα αυτιά του δημάρχου Σπύρου Μερκούρη.
Σε συνεργασία με το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας αποφάσισε να διακοσμήσει τους αεραγωγούς εξαερισμού που βρίσκονταν επάνω στην πλατεία της Ομόνοιας γιατί θεωρούσαν ότι το θέαμα ήταν εντελώς αποκρουστικό για τη μεγαλύτερη πλατεία της πρωτεύουσας.
Έτσι σκέφτηκαν να βάλουν τα αγάλματα των μουσών στην Ομόνοια. Όμως οι μούσες ήταν εννέα και οι αεραγωγοί μόνο οκτώ. Μην θέλοντας να αφήσουν τη μία μούσα να πάει σε κάποιο άλλο μέρος την τοποθέτησαν στο υπόγειο, κάτω στον σταθμό, δίπλα στις δημόσιες τουαλέτες του ΗΣΑΠ. Άφησαν την ένατη, τη σπουδαιότερη και ευγενέστερη όλων, την Καλλιόπη, στα αζήτητα σε ντροπιαστική θέση.
Όποτε λοιπόν κάποιος περαστικός η ταξιδιώτης ρωτούσε τους υπαλλήλους του ΗΣΑΠ:Πού είναι οι δημόσιες τουαλέτες; η απάντηση ήταν: «κάτω, στην Καλλιόπη» εννοώντας πως τα ουρητήρια ήταν τοποθετημένα δίπλα στη Μούσα που δεν χώρεσε στην Ομόνοια.
Η Μούσα της ηρωικής ποίησης από την οποία αντλούσε έμπνευση ο Όμηρος ταυτίστηκε στη συνείδηση του Νεοέλληνα με την τουαλέτα, κάτι που μεταφέρθηκε και στον στρατό.
Έτσι έμεινε μεταφορικά η ονομασία Καλλιόπη που χρησιμοποιείται, κυρίως για τις τουαλέτες στο στρατό, μέχρι σήμερα.
Αργότερα όμως και πάλι δεν άρεσε το θέαμα με τις Μούσες και έτσι τις απομάκρυναν κακήν κακώς από την πλατεία και βρέθηκαν διασκορπισμένες ανά την ελληνική επικράτεια.
φωτό:αρχείου