Η επιστροφή στο παρελθόν, ειδικότερα στα χρόνια της Αρχαίας Ελλάδας, πάντα συνοδεύεται από έναν αέναο μύθο που εκπλήσσει και κινητοποιεί το ενδιαφέρον του κοινού. Οι αρχαίοι Έλληνες, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στη διατροφή τους, την θεωρούσαν κρίσιμη για την ευεξία τους, τόσο στο σωματικό όσο και στο πνευματικό επίπεδο.
Μια σημαντική ανακάλυψη που προέκυψε πρόσφατα αφορά το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν έτρωγαν ποτέ μόνοι.
Ειδικότερα, ο Πλούταρχος εκφράζει με αποφασιστικότητα την άποψη ότι "Το να φας μόνος σου δεν είναι απλώς ένα γεύμα, αλλά το να γεμίσεις το στόμα σου όπως τα ζώα."
Για τους αρχαίους Έλληνες τα γεύματα της ημέρας ήταν τρία στον αριθμό.
Το πρώτο από αυτά (ἀκρατισμός) αποτελούσε κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε κρασί (ἄκρατος), συνοδευόμενο από σύκα ή ελιές.
Το δεύτερο (ἄριστον) λάμβανε χώρα το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα.
Το τρίτο (δεῖπνον), το οποίο ήταν και το σημαντικότερο της ημέρας, σε γενικές γραμμές καταναλωνόταν αφού η νύχτα είχε πλέον πέσει. Σε αυτά μπορεί να προστεθεί ένα επιπλέον ελαφρύ γεύμα (ἑσπέρισμα) αργά το απόγευμα. Τέλος το ἀριστόδειπνον ήταν ένα κανονικό γεύμα που μπορούσε να σερβιριστεί αργά το απόγευμα στη θέση του δείπνου.
Το γεύμα, ήταν μια αφορμή για επικοινωνία και για δέσιμο της οικογένειας. Σε πολλές περιγραφές, βλέπουμε ότι όλες οι σημαντικές αποφάσεις, παίρνονταν την ώρα του φαγητού.