Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
…και όχι, μη θαρρείτε, δεν είναι παλιμπαιδισμός…. απλώς, καιρό τώρα αναζητώ ένα θέμα που να με εξιτάρει, που να σηκώσει τις κεραίες μου δίνοντας μου την επιθυμία να γράψω, και πιστέψτε με δεν βρίσκω τίποτα.
Και που να το βρω δηλαδή,στην Ελλάδα, τη χώρα των δοσίλογων , των προδοτών και των ξεπουλημένων που ζω;
Στην Ελλάδα τη ρημαγμένη που ζω; Στην Ελλάδα των αστέγων, των πεινασμένων, των απελπισμένων, με δυο λόγια στην Ελλάδα των νεοάθλιων που ζω;
Σ' αυτή την Ελλάδα, και γι' αυτή την Ελλάδα, μπορούν να γράφουν μόνο οι Mega-λοι δημοσιογράφοι των συμφερόντων… εμείς όλοι οι υπόλοιποι, που κρατάμε ακόμα σαν Δονκιχωτηδες ψηλά το λειτούργημα που στην αρχή της ζωής μας επιλέξαμε για επάγγελμα, και μαζί του να παλεύουμε έστω κι αν ξέρουμε πως παλεύουμε με ανεμόμυλους, δεν έχουμε πια λόγο για να γράφουμε… γιατι αν γράψουμε για αλήθειες που πληγώνουν αυτόματα μετατρεπόμαστε ή σε λαϊκιστές ή σε απαισιόδοξους και υπερβολικούς αφού βλέπεις διαθέτουμε ακόμα την ικανότητα να μην βλέπουμε ανάκαμψη και σαξές στόρι παρα μονάχα τη σκληρή πραγματικότητα… τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για τους πολιτικούς και τους παρατρεχάμενους τους… διαθέτουμε ακόμα την ικανότητα να πλησιάζουμε έστω και με τη σκέψη τον πεινασμένο και τον απελπισμένο πιθανόν γιατί δεν ξεπουληθήκαμε κι ανήκουμε κι εμείς στην ίδια μοίρα που ανηκουν οι πολλοί… οι πολλοί κι όχι οι λίγοι…
Δεν έχω λοιπόν κάτι να γράψω για αυτη την Ελλάδα που με ανάγκασαν να ζω, ότι είχα να γράψω το έγραψα και το ξανάγραψα πολλές φορές, κι άκρη δεν βρήκα… το διαπιστώνω για μι ακόμα φορά που οι Αμερικανοί πανηγυρίζουν για την καταστροφή των χημικών στη Μεσόγειο η οποία συντελέστηκε τελικά παρά τις αμέτρητες κινητοποιήσεις που έκαναν σύσσωμοι οι πολίτες εδώ στη Κρήτη… διαπιστώνω δυστυχώς πως είμαστε έρμαιο πια στα χέρια, κυριολεκτικά, αιμοσταγών δολοφόνων, γιατί αν δεν είναι δολοφόνοι οι υπαίτιοι για τόσους θανάτους, τότε ποιοι είναι οι δολοφόνοι; Τότε ποια είναι η έννοια της δολοφονίας;
Θα πεις αυτοί τις συγκεκριμένες δολοφονίες τις ονομάζουν παράπλευρες απώλειες, έχοντας μάλιστα το θράσος να ομολογούν "όποιος καταφέρει να ζήσει θα ζήσει…" τόσο εύκολα, τόσο απλά, τόσο ανώδυνα…
Ε για να ζήσω κι εγώ αποφάσισα να αλλάξω τις παραστάσεις του μυαλού μου…να γυρίσω έστω και με τη νόηση σε κεινη την εποχή που το λουλούδι είχε ακόμα άρωμα… που το ψωμί είχε ακόμα γεύση… που ο άνθρωπος είχε ακόμα ανθρωπια…. που η Ελλάδα είχε ακόμα Ελληνισμό… σ' αυτήν την Ελλάδα θέλω να επιστρέψω, και θα επιστρέψω έστω ακόμα και με τη νόηση… γιατί τουλάχιστον την αντίσταση δεν μπορεί να μου την πάρει κανεις… δεν μπορεί να μας την πάρει κανείς…