Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Η ζωή του Χριστού είναι ένα αέναο παράδειγμα για το που και πως πρέπει να βαδίσει ο καθένας μας.
Κι αυτό δεν αποδείχτηκε μονάχα στην πορεία, το ότι ήταν Θεάνθρωπος αυτός που γεννήθηκε πριν 2021 χρόνια φάνηκε απο την αρχή… απο την γέννηση του δηλαδή και τον τόπο που επέλεξε για να ηχήσει η πρώτη του ανθρώπινη κραυγή που δεν ήταν άλλη τότε απο ένα μωρουδίστικο κλάμα.
Γιατί άραγε επέλεξε να γεννηθεί στην ταπεινότητα μιας φάτνης ο Θεάνθρωπος; Γιατί επέλεξε να ζεσταθεί τις πρώτες ώρες της επίγειας ζωής του απο τα χνώτα των ζώων και όχι απο τους καυστήρες ενός πολυτελούς δωματίου που θα μπορούσε αν ήθελε να είχε γεννηθεί;
Έχετε άραγε αναρωτηθεί ποτέ;
Μα για τον ίδιο ακριβώς λόγο που έπλυνε και τα πόδια των μαθητών του στο τελευταίο τους δείπνο… για να μας διδάξει την ταπεινότητα!
Για να μας επισημάνει πως τα πιο σπουδαία, τα πιο σημαντικά και απίστευτα πράγματα δεν χρειάζονται την αλαζονεία της πολυτέλειας για να συμβούν, αντίθετα μπορούν να γεννηθούν οπουδήποτε, στο πιο απλό, στο πιο ταπεινό, στο πιο φτωχικό μέρος αρκεί στο μέρος αυτό κυρίαρχος παράγων να είναι η αγάπη.
Ναι, την αγάπη συμβολίζει η κάθε κίνηση του Χριστού απ΄αρχής μέχρι τέλους και μακάριοι εκείνοι που είναι ικανοί να ακολουθήσουν το παράδειγμα του.
Υ.Γ. Ενα ευχαριστώ στους Τυλισσανούς που έστησαν τούτη την υπέροχη φάτνη στην πλατεία του χωριού τους, και η οποία στάθηκε και η αφορμή να μου βγάλει τούτες τις σκέψεις.