Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
1940… τόσο μακρινό μα και συνάμα τόσο κοντινό…
Να. νιώθεις πως έτσι μια να απλώσεις το χέρι σου θα το πιάσεις με τη μεγαλύτερη ευκολία.
Γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν έχει αλλοιωθεί… γιατί ο χρόνος μπορεί να είναι ο εσκαφέας που κατεδαφίζει τα πάντα, είναι ανίκανος όμως να κατεδαφίσει τις μνήμες από τα πιο τρυφερά μας χρόνια, τα παιδικά και σχολικά μας χρόνια, που με τόση ευαισθησία έχουμε διαφυλάξει τόσο στο μυαλό όσο και στην καρδιά μας αφού η σχολική περίοδος στη ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ίσως η πιο μεγαλειώδης, η πιο τρυφερή, η πιο ζεστή, για τούτο και την διατηρούμε ανέπαφη στο μυαλό μας ως και το τέλος μας.
1940 λοιπόν στο 1o Δημοτικό Σχολείο Κρουσώνα, Γ΄ τάξη… προσωπάκια αθώα, άλλα χαρούμενα, άλλα σοβαρά, άλλα θλιμμένα, άλλα απορημένα-προφανώς από το νεοεμφανιζόμενο θαύμα του φωτογραφικού φακού που σίγουρα δεν είχαν συνηθίσει να τους αποθανατίζει- και στο κέντρο η δασκάλα, νέα κι αυτή κι όμορφη… η προσωποποίηση της ζωής είναι τούτη η φωτογραφία.
Σήμερα, αυτά τα παιδικά πρόσωπα θα έχουν γεμίσει ρυτίδες, κάποια μάλιστα πιθανόν και να μην υπάρχουν ανάμεσα μας… κάποια άλλα θα έπαιξαν μετά απο αυτά στην αυλή του σχολείου, κάποια άλλα προσωπάκια θα αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός στη συνέχεια, και μετά κι άλλα, κι άλλα , κι άλλα…
Δυστυχώς, αυτή είναι η ροή της ζωής, κι αυτό και το νόημα της φωτογραφίας, έτσι πιστεύω τουλάχιστον, πως κάποιος άλλος έρχεται πάντα μετά από μας και καλύπτει τη θέση μας..
Άρα ποιο το συμπέρασμα; Πως η ζωή είναι μία και πρέπει να την χαιρόμαστε χωρίς αναβολλή στην ώρα της γιατί απλούστατα, δεύτερη ζωή δεν έχει
Η φωτογραφία ανήκει στον Φασουλάκη Αλέξανδρο