Οι μεγαλύτεροι μπορεί να θυμηθούν άσχημες εποχές του πολέμου. Οι νεότεροι όμως θα πάρουν μια εικόνα από εκείνη την εποχή που ο κόσμος πείναγε και προσπαθούσε να αξιοποιήσει το κάθε τι που μπορούσε να βρει στη φύση.Έτσι χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά έφτιαχναν οι γυναίκες φαγητά.
Φαγητά της κατοχής
Μπαζίνα: Μέσα σε χλιαρό αλατισμένο νερό, έριχναν καλαμποκάλευρο και το ανακάτευαν μέχρι να βράσει και να πήξει. Κατόπιν το σερβίριζαν σε βαθιά πήλινα πιάτα.
Μπομπότα: Ήταν το ψωμί της Κατοχής. Έφτιαχναν ζυμάρι με καλαμποκίσιο αλεύρι, λίγο λάδι, νερό και μαγιά. Το έβαζαν σε βαθύ ταψί και το σκέπαζαν.Το πρωί είχε γίνει και κάλυπτε όλο το ταψί. Την έψηναν σε καλό καμμένο φούρνο με ξύλα.
Κουρκούτι: Το ζουμί από το βρασμένο σιτάρι το έκαναν κουρκούτι.Έριχναν μέσα σιγά-σιγά αλεύρι, ανακατεύοντας για να μην σβωλιάσει,και πρόσθεταν στη συνέχεια, λίγο από το βρασμένο σιτάρι.Συνέχιζαν να βράζουν μέχρι να πήξει. Μετά πρόσθεταν λάδι κι αλάτι.
Κορκοφίγκι: Το πρωτόγαλο, δηλ. το γάλα από τα αιγοπρόβατα που είχαν γεννήσει πρόσφατα, δεν το έδιναν στα νεογέννητα ζώα, γιατί ήταν πολύ παχύ. Μάζευαν λοιπόν το γάλα της πρώτης ή και της δεύτερης μέρας, το έβαζαν στο τηγάνι, όπου έβραζε έως ότου πήξει και γίνει ένα είδος πίτας. Το έκοβαν και το σερβίριζαν στα πιάτα.
Ρεβιθοκαφές:Επειδή καφές δεν υπήρχε,οι γυναίκες έψηναν ρεβίθια και τα άλεθαν στο μύλο του καφέ. Από αυτά έφτιαχναν ένα είδος καφέ, τον ρεβιθοκαφέ.
Πλιγούρι: Κοπάνιζαν το σιτάρι μέχρι να σπάσουν οι κόκκοι του και να τριφτεί. Το κοσκίνιζαν να πέσει το αλεύρι και αυτό που έμενε ήταν το πλιγούρι. Όσοι είχαν γάλα το έβραζαν και το άπλωναν να στεγνώσει και έφτιαχναν τον τραχανά.
Βελανίδι:Σε πολλά χωριά που δεν είχαν σιτάρι,μάζευαν τα βελανίδια,τα έβραζαν 2-3 φορές μέχρι να φύγει η πικράδα τους,και μετά έβαζαν μία πλοχεριά καλαμπόκι και τα ζύμωναν μαζί για ψωμί.
Λούπινα:Ήταν όσπρια σαν τα φασόλια γίγαντες.Τα έσπερναν και όταν γίνονταν τα μάζευαν.Κυρίως τάιζαν τα ζώα αλλά στην κατοχή τα χρησιμοποιούσαν και οι άνθρωποι και τα μαγείρευαν.Έφερναν όμως πολύ νύστα,εμετό, και δυσκολία στην αναπνοή απ ότι λένε οι παλιοί.Ήταν επικίνδυνα πολλές φορές.Όπως τα κουκιά, τα λούπινα θεωρούνται αλλεργιογόνα.
Λαθούρι:Είναι το όσπριο, από το οποίο συνήθως φτιάχνουμε τη φάβα.Πολλές φορές έφτιαχναν και ψωμί μαζί με λίγο καλαμπόκι.
Καγιαννή: Έριχναν στο ταψί καλαμποκάλευρο, λάδι και νερό και έφτιαχναν μια λεπτή στρώση ζύμης. Από πάνω έβαζαν σκόρδο, κρεμμύδι, άγρια χόρτα από τα χωράφια, αφού τα είχαν ανακατέψει με λάδι και αλάτι. Σκέπαζαν με δεύτερη στρώση καλαμποκάλευρου. Έριχναν από πάνω λάδι και την έψηναν στο φούρνο.Ήταν μια λαχανόπιτα.
Ριγανάδα
Το κατοχικό δεκατιανό.Ξερά βρεγμένα παξιμάδια αν υπήρχαν και πάνω έριχναν ξύδι,αλάτι,ρίγανη και λίγο λάδι. Συνοδεύονταν με σκόρδο.
Τα φαγητά της φτώχειας και της κατοχής ήταν πάρα πολλά,αλλά αυτά ήταν που τους κράτησαν στη ζωή στα δύσκολα χρόνια του πολέμου και μεγάλωσαν και τα παιδιά.