Η Θεομηνία της Θεσσαλίας το 2023 , με τις σφοδρές πλημμύρες , άνοιξαν οι ουρανοί ,και τα τραγικά αποτελέσματα σε απώλεια ανθρώπινων ζωών , περιουσιών και υλικοτεχνικών υποδομών , δεν αποτελεί ένα μοναδικό φαινόμενο καταστροφικής πλημμύρας στη χώρα μας.
Η εμπειρία αλλά και οι υποδομές απαιτείται να μπορούν να αντιμετωπίσουν σε μεγάλο βαθμό πλέον τις φυσικές καταστροφές. Η εξέλιξη της επιστήμης, πρόβλεψης και μελέτης φυσικών φαινομένων , όσο και οι προδιαγραφές αλλά και οι οικονομικές δυνατότητες , το δημόσιο χρήμα , είναι πλέον ικανά να προστατεύσουν την ανθρώπινη ζωή και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
Αλλά και οι υποδομές της χώρας , σχολεία , γέφυρες , δίκτυα μεταφοράς και ότι αποτελεί ακόμα δημόσιο αγαθό θα έπρεπε να έχουν έπειτα από μελέτες υποστηριχτεί, και συντηρηθεί καθώς οι πρώτες υποδομές των δεκαετιών 1940-1970, είναι πλέον απολύτως επισφαλείς.
Ας θυμηθούμε μια θεομηνία που έπληξε το 1961 την Αθήνα και συγκεκριμένα την περιοχή στο Μπουρνάζι –Λιόσια, έναν οικισμό τότε , που φιλοξενούσε εσωτερικούς μετανάστες , οι οποίοι είχαν έρθει από διάφορα σημεία της Ελλάδας, εγκαταλείποντας τις αγροτικές καλλιέργειες και τη κτηνοτροφική παραγωγή τους για να εγκατασταθούν σε μια αναπτυσσόμενη περιοχή που φιλοξενούσε τις εγκαταστάσεις των κτημάτων της βασιλικής οικογένειας και αναπτύσσονταν ραγδαία. Επίσης υπήρχε η αναγκαιότητα εργατικών χεριών.
Οι εφημερίδες της εποχής ,αφιερώνουν για πολλές μέρες τα πρωτοσέλιδά τους στην σφοδρή θεομηνία που για 10 ολόκληρες μέρες ,καταιγίδες και χαλάζι μαστίγωναν τα Ν. Λιόσια και την ευρύτερη περιοχή. Σε κάθε πρωτοσέλιδο γίνεται αναφορά στους 25.000 νέυς οικιστές που βρίσκονται απόλυτα εκτεθειμένοι ,στα καιρικά φαινόμενα ενώ η ευρύτερη περιοχή έχει μετατραπεί σε λιμνοθάλασσα και ο Κηφισός, από τα φερτά υλικά φράζει σε πολλά σημεία της κοίτης ενώ οι περιοχές χαμηλού υψομέτρου βρίσκονται κάτω από το νερό. ‘
Πρόσφυγες ήρθαν χιλιάδες άνθρωποι στα Ν Λιόσια μετά την ανταλλαγή πληθυσμών και μετανάστες στοιβάζονται στην περιοχή ως εργατικό δυναμικό αλλά «όπου φτωχός και η μοίρα του».
ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Από την πλατεία Αττικής και τα Θυμαράκια, μέχρι τις Τρεις Γέφυρες εκδηλώθηκε ζήτηση για βουστάσια ,φαρμακαποθήκες, μαρμαράδικα, πλινθοποιεία, σιδεράδικα και άλλες επιχειρήσεις. .Η μετατροπή των χωραφιών της περιοχής σε βιομηχανική και βιοτεχνική ζώνη άλλαξε τα ήθη και τις συνήθειες αλλά κυρίως τη γεωμορφολογία, που δεν ακολούθησε την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής με κακές υποδομές και μηδενική ασφάλεια για τις ζωές των μετοίκων.
Αυτό όμως είναι και το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής , η οποία ξέσπασε το Νοέμβρη του 1961.Δρόμοι πλημμύρισαν ,αυτοκίνητα κατέληξαν στους χείμαρρους, το 60% των υπόγειων κατοικιών πλημμύρισαν , πλινθόκτιστες κατοικίες κατέρρευσαν ή κατέστησαν ακατοίκητες και ανθρώπινες ζωές χάθηκαν. Οι εφημερίδες καταμετρούσαν πνιγμένους, ενώ η οι αρχές βρίσκονταν σε απόλυτη σύγχυση και τα μέτρα ήταν ανεπαρκή και σπασμωδικά. Στις 6/11 29 νεκροί, στις 7/11 39 νεκροί το μεσημέρι, μέχρι το βράδυ 43 νεκροί, στις 8/11 31 νεκροί και ο λογαριασμός είχε χαθεί.
Μαζί με τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές 3.800 , οικογένειες είχαν μείνει άστεγες ενώ παώ από 26.000 άτομα κάτοικοι Λιοσίων και Μπουρναζίου, περιφέρονταν ημίγυμνοι στους δρόμους. Τρόμος και απόγνωση. Μητέρες έψαχναν στα βουρκωμένα νερά να βρουν τα πτώματα των παιδιών τους και γέροντες έκλαιγαν ξυπόλητοι στα ερείπια. Οι άνθρωποι έριχνα ευθύνες στους κυβερνώντες
« Είχαν ξεχάσει ότι υπάρχουμε. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για εμάς , από αυτούς που είχαν ζητήσει την ψήφο μα, στις 29/10.Η κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο για την Πάρνηθα , το καζίνο και τις βασιλικές περιουσίες»
Και οι Κυβερνώντες απαντούσαν. Γκίκας : «Δεν Πταίουν οι υπόνομοι». Αυτή η δήλωση την ώρα που ψάρευαν τα πτώματα από τη θάλασσα. Πάνω από 4.500 άστεγοι. Περιοχή αναπτυσσόμενη , χωρίς σχέδιο, χωρίς βασικά έργα υποδομής, χωρίς υδραυλικές μελέτες διευθέτησης των υδάτων σε περίπτωση έντονης βροχόπτωσης.
Το παρελθόν μας διδάσκει αλλά τείνουμε να λησμονούμε τον πόνο και την οδύνη. Επίσης τείνουμε να θεωρούμε ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος ενώ η χώρα μας από άκρη σε άκρη μαστίζεται και οι συνθήκες δεν αλλάζουν. Σε αυτά τα θέματα η υπομονή δεν είναι πλέον αρετή.
Σ Χ.