Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι με δυνατότητες και δύσκολη καθημερινότητα , οπότε η αλληλοϋποστήριξη από το σύντροφο και ο σεβασμός στις ικανότητές τους ,είναι το λιγότερο για να νιώθουν κι εκείνες ότι υπάρχει αναγνώριση.
Η Άννα Περάκη αν και πολύ νεαρή μητέρα και σύζυγος γνωρίζει να διεκδικεί όπως προτάσσει η γενιά της αλλά και να τηρεί ισορροπίες, σεβόμενη και τη γνώμη του συντρόφου της.
Η σύζυγος του δημάρχου Μαλεβιζίου Μενέλαου Μποκέα με αφορμή την ημέρα της γυναίκας απαντά στις ερωτήσεις του Maleviziotis.gr
– Κα Άννα Με βάση τις παλαιότερες αντιλήψεις « Η γυναίκα έβαλε μπελάδες στο κεφάλι της» , από τη στιγμή που ζήτησε ίσα δικαιώματα σε όλους τους χώρους. Η δική σας άποψη ως εργαζόμενη και μητέρα ποια είναι; Τι θα τους απαντούσατε;
-Η σύγχρονη γυναίκα καλείται να ανταγωνισθεί τις ίδιες της τις αντοχές για να ανταποκριθεί και κυρίως να ισορροπήσει σε όλους τους ρόλους, σε όλες τις ευθύνες που έχει επωμισθεί. Είναι γεγονός πως τα στερεότυπα, οι παγιωμένες αντιλήψεις και η έλλειψη υποστήριξης και κοινωνικής ενσυναίσθησης αποτελούν υπαρκτά εμπόδια.
Το βασικό ζήτημα για τις σύγχρονες γυναίκες, ιδιαίτερα τις μητέρες, είναι να μην κάνουμε αναπαραγωγή των στερεοτύπων του παρελθόντος. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα παρατηρούμε σε πολλές περιπτώσεις πως το φύλο περιορίζει, όσο κι αν θα θέλαμε να συμβαίνει το αντίθετο. Έχει να κάνει με την ανοχή της κοινωνίας.
Χαίρομαι που η δική μας γενιά έχει βγει μπροστά, δίνοντας μικρές και μεγάλες μάχες που συνδέονται με την ενδυνάμωση των γυναικών, την αναγνώριση του πολυσήμαντου ρόλου τους και την αυτονόητη στήριξή τους ως εργαζόμενες μητέρες. Το ζήτημα της ισότητας είναι πολυεπίπεδο.
Γίνονται θετικά βήματα προόδου, σημαντικά βήματα, αλλά χρειάζεται πολύς δρόμος. Γι΄ αυτό και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να περάσουμε στα παιδιά μας ως πυξίδα τον αλληλοσεβασμό, την αλληλοκατανόηση και την ελευθερία επιλογής.
-Συνήθως όλοι θεωρούν ότι πίσω από έναν ισχυρό άντρα κρύβεται μια δυναμική γυναίκα. Πώς τα μεταφράζετε αυτό στη δική σας καθημερινότητα; Μιλήστε μας για τον δικό σας αγώνα;
-Άλλο ένα στερεότυπο! Κατά τη γνώμη μου, η γυναίκα δεν κρύβεται πίσω του. Βρίσκεται δίπλα του. Πιστεύω σε εκείνον, στηρίζω τα βήματά του, τον θαυμάζω και είμαι περήφανη για όσα έχει καταφέρει. Την ίδια στιγμή, ο σύζυγός μου πιστεύει σε εμένα, με θαυμάζει και με κάνει να νιώθω δυνατή.
Πορευόμαστε μαζί σε κοινή διαδρομή και λειτουργούμε ως συγκοινωνούντα δοχεία. Μοιραζόμαστε βάρη και ευθύνες και βρισκόμαστε ο ένας στο πλάι του άλλου. Στην καθημερινότητά μας, όπως όλοι, δίνουμε το δικό μας αγώνα. Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί και οι απαιτήσεις στις οποίες καλούμαστε και οι δυο να ανταποκριθούμε, που το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η διαχείριση του χρόνου.
Ιδιαίτερα, όταν μεγαλώνεις παιδιά, ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός. Μας ενώνει ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοκατανόηση. Δεν τα κάνουμε όλα σωστά, αλλά στο τέλος της ημέρας μας ανακουφίζει το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών μας.
-Αν υπήρχε αντιστροφή των ρόλων και στα κοινά βρισκόσασταν εσείς. Θα υπήρχε συμπαράσταση από το σύντροφό σου ;
Ο καθένας μας εμπνέεται και κινητοποιείται από διαφορετικούς τομείς. Προσωπικά δεν θα επέλεγα να επωμιστώ έναν τέτοιο ρόλο, όμως, ακόμη κι αν το έκανα, ο ίδιος θα βρισκόταν δυναμικά στο πλάι μου. Είμαστε δυο άνθρωποι, που ο καθένας μας κατανοεί και σέβεται τις επιθυμίες του άλλου.
Έχω τη συνεχή συμπαράσταση του συζύγου μου και μαζί προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για την οικογένειά μας και ατομικά να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, αλλά και της επαγγελματικής ζωής με αμοιβαία υποστήριξη. Το μεγάλο ζητούμενο είναι να μην εκφράζεσαι μόνο βάσει του τι θέλεις εσύ, αλλά να κατανοείς και να σέβεσαι αυτό που επιθυμεί για τη ζωή του ο άλλος.
-Σε περίπτωση διαφωνίας στη διαχείριση της καθημερινότητας ποιος είναι περισσότερο υπομονετικός ή και υποχωρητικός ;
Για να πούμε την αλήθεια, πριν λίγα χρόνια η υπομονή δεν αποτελούσε προσόν κανενός. Αυτό άλλαξε ολοκληρωτικά με τη γέννηση των παιδιών. Ήταν μια μεγάλη ευχάριστη ανατροπή. Και για μένα ήταν ιδανικό πως η μητρότητα ήρθε ως επιστέγασμα μιας όμορφης σχέσης.
Με δυο μικρούς μαχητές, το Σωτήρη και το Βασίλη, μέσα στο σπίτι η υπομονή έγινε σημείο εκκίνησης και για τους δυο μας. Κι ευτυχώς! Το ίδιο ισχύει και για τις υποχωρήσεις. Είναι αμοιβαίες. Ήρθαν στον κόσμο τα παιδιά μας και μας έμαθαν πράγματα. Ως γονείς μάθαμε να έχουμε μεγαλύτερη υπομονή και ψυχραιμία, να προσεγγίζουμε τη διαχείριση της καθημερινότητας με συγκρότηση και ηρεμία.
Σκέψεις και άλλες σκέψεις και κυρίως επιμονή και θέληση! Βήμα βήμα κατακτάμε το σήμερα με το βλέμμα στο αύριο!